ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΡΓΩΝ - ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ 1951-1985

Τον Αύγουστο του 1951 μια άνευ προηγουμένου ξηρασία στερεύει τη βρύση στην Παναγιά και η βρύση του Αληγιάννη μόλις δακρύζει. Η βρύση του Αη-Θανάση έχει άφθονο νερό αλλά είναι μακριά από το χωριό και δεν εξυπηρετούσε. Το χωριό υποφέρει και οι κάτοικοι προβληματίζονται. Η αρχική σκέψη ήταν να καλλιεργηθεί η πηγή της Παναγιάς και να ακολουθήσουν κατά γράμμα τις υποδείξεις και τη μελέτη του γεωλόγου Καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών Γεωργίου Γεωργαλά που από το 1950 είχε κάνει δωρεάν. Πρώτοι οι συμπατριώτες παραθεριστές, ο Καθηγητής Βασίλης Χρονόπουλος και ο βιοτέχνης Ηλίας Αρβανίτης βάζουν το χέρι στην τσέπη και ακολουθούν οι χωρικοί και συγκεντρώνεται το ποσό των 820 δρχ., τόσα όσα χρειάζονταν για να ατσαλωθούν οι κασμάδες και τα ξινάρια. Σε δυο μέρες όλο το χωριό είναι στο πόδι και αρχίζει η δουλειά. Πρώτος ο Ηλίας Αρβανίτης καταφέρνει την πρώτη σκαπανιά στο καθορισμένο σημείο και δίπλα του οι υπόλοιποι χωρικοί. Δούλεψαν σκληρά και ορεξάτα γιατί πίστεψαν στο αποτέλεσμα που δεν άργησε να έρθει. Το δροσερό και γάργαρο νερό άρχισε να τρέχει. Ο Καθηγητής σκέφτεται τις ενέργειες που πρέπει να ακολουθηθούν,  επισκέπτεται το Νομάρχη και ζητάει μηχανικό και οικονομική ενίσχυση για να κατασκευαστούν η υδρομάστευση και μια καινούρια δεξαμενή. Βρήκε ανταπόκριση αλλά με μια απροσδιόριστη υπόσχεση. Όμως βιάζεται γιατί το έργο πρέπει να τελειώσει πριν έρθει το φθινόπωρο και οι βροχές. Με τις επισκέψεις και τις πιέσεις του Καθηγητή εξασφαλίζεται η τεχνική συμβολή της Νομαρχίας και 5000 δρχ. για τη δεξαμενή οπότε αρχίζει ένας αγώνας δρόμου για τη μεταφορά των υλικών που γίνεται με τα ζώα από μακρινή απόσταση. Στις 14-9-1951 ο ουρανός φορτώνεται σύννεφα και η κούραση όλων είναι έκδηλη. Ο Ηλίας Αρβανίτης φεύγει για την Αθήνα επιστρέφοντας στη δουλειά του. Το ίδιο και ο κύριος συντονιστής του έργου, ο Καθηγητής Β. Χρονόπουλος, επιστρέφει στο σχολείο του. Δραστηριοποιείται ο παπα-Βαγγέλης Καλογερόπουλος ο οποίος προβλέπει πως αν διακοπεί η συνέχεια του έργου, οι κόποι και οι προσπάθειες θα πάνε χαμένα. Συμβουλεύει, παροτρύνει και καταφέρνει να πείσει τους κουρασμένους χωρικούς, παίρνουν δυνάμεις και πέφτει η πλάκα της δεξαμενής λίγες ώρες πριν τις πρώτες βροχές. Επόμενος στόχος να αγοραστούν σωλήνες, να ανοιχτούν χαντάκια, να κατασκευαστεί δίκτυο και να τοποθετηθούν βρύσες. Με εγκύκλιο που στάλθηκε στους Μαλλωταίους της Αμερικής και με ενέργειες του Τρύφωνα Χρονόπουλου συγκεντρώνεται το ποσό των 450 δολαρίων. Το καλοκαίρι του 1952 γίνεται το δίκτυο και η κάθε γειτονιά αποκτάει και μια βρύση. Στις αρχές του Σεπτέμβρη γίνονται από το Νομάρχη Δημήτριο Σαμπατακάκη τα εγκαίνια του υδραγωγείου. Ο Νομάρχης στην προσφώνησή του λέει: «στη Νομαρχία μου ξεχωρίζω τον Κοσμά για το δρόμο του των 100 ημερών και το Μαλλωτά με τα 35 σπίτια του και τις 12 βρύσες». Το 1953 τίθεται επί τάπητος το δεύτερο μεγάλο έργο του χωριού, ο δρόμος. Κατά το Πάσχα, με χρήματα του Συλλόγου και με αναρίθμητες παραστάσεις στη Νομαρχία επιτυγχάνεται η διάθεση της μοναδικής μπουλντόζας για τη διάνοιξη του δρόμου. Τα χρήματα δεν επαρκούν και με νέες μεσολαβήσεις και παρακλήσεις προς το Νομάρχη διατάζει την αποπεράτωση του δρόμου επί πιστώσει. Τότε, ο Σύλλογος και το Κοινοτικό Συμβούλιο, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης ονομάζουν το δρόμο «οδός Δημ. Σαμπατακάκη». Επόμενος στόχος του Συλλόγου υπό τον Καθηγητή Β. Χρονόπουλο η νέα και μόνιμη στέγη για το σχολείο και επιλέγεται και απαλλοτριώνεται ο χώρος. Τον ίδιο χρόνο διαμορφώνεται η πλατεία, τοποθετούνται 12 παγκάκια δωρεά των αδελφών Στασινόπουλου από τους οποίους αγοράστηκαν οι σωλήνες του δικτύου και διανέμονται σε κάθε οικογένεια από 10 καρποφόρα δέντρα και σε όλους μαζί 11.000 κυπαρίσσια. Στις 19-20 Ιουλίου πραγματοποιείται η πρώτη εκδήλωση του Συνδέσμου (εκδρομή και συνεστίαση στο χωριό) που είχε σαν αποτέλεσμα να γεννηθεί η σκέψη για την πραγματοποίηση των «Μαλλωτιάδων». Το 1954 πραγματοποιούνται συμπληρωματικές εργασίες για την τελειοποίηση του δρόμου, φυτεύονται πλατάνια στην πλατεία και στις 19-20 Ιουλίου πραγματοποιείται η «Α΄ Μαλλωτιάδα». Το 1955 το νερό της υδρομάστευσης της Παναγιάς δεν επαρκεί για τους καλοκαιρινούς μήνες και η λύση είναι η πηγή του Καλπακίου. Επιστρατεύεται πάλι ο Καθηγητής και Ακαδημαϊκός Γ. Γεωργαλάς για τη σύνταξη της μελέτης. Ο Πρόεδρος του Συλλόγου προσπαθεί να εξασφαλίσει το καινούργιο δίκτυο από το Καλπάκι έως την Παναγιά και οδηγείται στην Αγροτική Τράπεζα από όπου αποσπά 900 μέτρα σωλήνες και με έξοδα των μελών του Συλλόγου τοποθετούνται και εμπλουτίζεται η δεξαμενή του υδραγωγείου. Στις 21-2-1955 αγοράζεται το οικόπεδο από το Σύλλογο για την οικοδόμηση του σχολείου και προσφέρεται δια της Σχολικής Επιτροπής στο κράτος. Στις 19 και 20-7-1955 πραγματοποιείται η «Β΄ Μαλλωτιάδα». Και οι δύο Μαλλωτιάδες που έγιναν υπό την προστασία του Νομάρχη Δημ. Σαμπατακάκη, ήταν λαϊκοί αγώνες (λιθοβολία, δρόμος 500 μ., σκυταλοδρομία 7Χ1000 μ. επί δημοσίας οδού από το Αρχαίο Θέατρο Μεγαλόπολης έως το χωριό Μαλλωτά) των οποίων προηγούνταν παρέλαση αθλητικών ομάδων, παράταξη, έπαρση σημαίας, κήρυξη έναρξης αγώνων και ορκωμοσία αθλητών. Τα αποτελέσματα των αγωνισμάτων δεν έχουν διασωθεί. Στην Οργανωτική Επιτροπή των αγώνων συμμετείχαν: ο Βασίλειος Χρονόπουλος, Καθηγητής και Πρόεδρος του Συνδέσμου Μαλλωταίων, ο Δημήτριος Μαραφής, Καθηγητής Σωματικής Αγωγής, ο Κώστας Αρβανίτης, Μέλος Δ.Σ. του Συνδέσμου Μαλλωταίων και ο Χρύσανθος Λ. Πανταζής, Πρόεδρος Κοινότητας Μαλλωτών. Την Ελλανόδικο Επιτροπή αποτελούσαν ο Δημήτριος Σαμπατακάκης Νομάρχης Αρκαδίας, ο Γεώργιος Γεωργαλάς Ακαδημαϊκός Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών, ο Γενικός Επιθεωρητής ΙΓ΄ Μέσης Εκπαιδευτικής περιφέρειας, ο Δήμαρχος Μεγαλόπολης και ο Βασίλειος Χρονόπουλος, Πρόεδρος του Συνδέσμου Μαλλωταίων. Αλυτάρχης των αγώνων ήταν ο Παναγιώτης Οικονομόπουλος, Επιθεωρητής Σωματικής Αγωγής Αρκαδίας, Γυμνασίαρχος ο Δημήτριος Μαραφής, καθηγητής σωματικής αγωγής του Γυμνασίου Μεγαλόπολης,  Κριτές ο καθηγητής σωματικής αγωγής από την επαρχία Μεγαλόπολης, Γραμματέας ο δάσκαλος Γιάννης Πατρινέλης και Γιατρός ο Αντώνης Χαμπηλωμάτης. Στις 22-8-1955 ο Άγγελος Βλάχος, φίλος των Μαλλωταίων, μετανάστης από τον Τριπόταμο, προσφέρει για το σχολείο 3.000 δρχ. Τον ίδιο χρόνο η κοινότητα αποκτά τηλέφωνο. Στις 13-4-1956 εγκρίνεται το σχεδιάγραμμα του σχολείου από το Υπουργείο Παιδείας. Με τη βοήθεια των παιδιών του σχολείου υπό την καθοδήγηση του δασκάλου Γιάννη Πατρινέλη και του Προέδρου του Συλλόγου διαμορφώνεται ο χώρος του προαυλίου και δεντροφυτεύεται. Δημιουργείται ένας ζηλευτός πευκώνας. Το 1957 ήταν χρόνος εξωραϊσμού των εκκλησιών. Στην Ευαγγελίστρια μεταφέρθηκε η κύρια είσοδος και το καμπαναριό από τη νότια πλευρά στη δυτική και επισκευάστηκε η στέγη. Διακοσμήθηκε εσωτερικώς, εξοπλίστηκε με αρκετά καθίσματα, θερμάστρα και ψάθινο τάπητα. Στον Άγιο-Λιά έγιναν εργασίες που του εξασφάλισαν στερεότητα και εμφάνιση. Στα έργα αυτά μεγάλο βάρος προσπαθειών σήκωσαν ο παπα-Βαγγέλης και ο Βασίλειος Αθ. Λυμπερόπουλος. Το 1958 ο Σύλλογος προμηθεύει το σχολείο που λειτουργούσε ακόμα με ενοίκιο στο πρώην σπίτι των απογόνων της Κολοκόταινας με διδακτικό υλικό, χάρτες όλου του κόσμου, εικόνες των Ηρώων του 1821, πίνακες ζώων και φυτών, καθώς και πλήρη σειρά οργάνων φυσικής και χημείας. Συγκεντρώνονται στο χώρο της οικοδομής άμμος, πέτρα, σιδηροκατασκευές και κουφώματα και εγκρίνεται από το δημόσιο κονδύλι 90.000 δρχ. Το 1959 μεταφέρεται ασβέστης από τα Μέγαρα και σε μερικές εβδομάδες στη θέση του Ντουνιά ανεγείρεται το κτίριο με αίθουσα διδασκαλίας, γραφείο και κατοικία δασκάλου. Τον Ιούνιο τελειώνουν οι ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις και στο τέλος του χρόνου το Μαλλωτά απέκτησε το ιδιόκτητο Δημοτικό Σχολείο. Τον ίδιο χρόνο ο Θεόδωρος Ευαγγ. Καλογερόπουλος ανακηρύσσεται Διδάκτωρ Πυρηνικής Φυσικής στις Η.Π.Α. και πεθαίνει ο ευεργέτης του χωριού Τρύφωνας Χρονόπουλος. Τον Αύγουστο επισκέπτεται την περιοχή γεωλόγος και συντάσσει απορριπτική έκθεση για την κατασκευή φράγματος. Το 1960 ο Σύλλογος εφοδιάζει την κοινότητα με διάφορα οικιακά σκεύη για διδασκαλία μαθημάτων οικοκυρικής σε κοπέλες. Το 1961 βρίσκει τραγικό θάνατο η παιδαγωγός Πόπη Ευαγγ. Καλογεροπούλου. Το 1962 ο Σύλλογος αγοράζει δενδρύλλια και τα διανέμει δωρεάν στους κατοίκους του χωριού. Το 1965 ο καταστρεπτικός σεισμός που έπληξε την επαρχία Μεγαλόπολης επηρέασε και το χωριό με τα μισά σπίτια να κριθούν ακατάλληλα και τα υπόλοιπα να πάθουν μικροζημιές. To 1982 υπήρχε η σκέψη να οργανωθεί η «Γ΄ Μαλλωτιάδα» αλλά οι συνθήκες δεν το επέτρεψαν. Αντ’ αυτής διοργανώθηκε στις 3-9-1982 εκδήλωση με συνεστίαση, όργανα και διασκέδαση, κινηματογραφικές ταινίες, έκθεση υφαντών, διαγωνισμό χορού, ομιλίες και την απονομή του χρυσού μεταλλίου του Συλλόγου και διπλώματος τιμητικής διάκρισης στον Ιδρυτή του Συλλόγου και Μέγα Ευεργέτη της Κοινότητας Βασίλειο Χρονόπουλο. Το 1983, το 1984 και το 1985 πραγματοποιήθηκαν ανάλογες εκδηλώσεις με αυτή του 1982 και τη συμμετοχή του χορευτικού ομίλου νέων Αραχαμίτας. (Από το βιβλίο «ΜΑΛΛΩΤΑ» του Συνδέσμου Μαλλωταίων Η ΑΓΑΠΗ - 1986)