ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ

Ο ΜΕΓΑΣ ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ (1903-1995)

Τιμητικές διακρίσεις στον Καθηγητή Β. Χρονόπουλο

Α. Κατά τη Γενική Συνέλευση του Συνδέσμου Μαλλωταίων «Η ΑΓΑΠΗ» που συνήλθε στις 29-6-1975 στο φροντιστήριο Σωτ. Αρβανίτη, Λουκή Ακρίτα 11, στον Άγ. Δημήτριο, και ύστερα από την αμετάκλητη δήλωσή του όπως μη συμπεριληφθεί στο νέο Δ.Σ. με την αιτιολογία «τόπο στα νιάτα», με πρόταση του Β. Παπαελευθερίου, ανακηρύχθηκε Επίτιμος Πρόεδρος του Συνδέσμου.

Β. Η Νομαρχία Αρκαδίας, ύστερα από την 30/15-12-1979 απόφαση του Κοινοτικού Συμβουλίου με πρωτοβουλία του Προέδρου Λεωνίδα Πανταζή, ανακήρυξε τον Β. Χρονόπουλο, Καθηγητή, με την υπ’ αρ. 29009/29-12-1979 απόφασή της «ΜΕΓΑ ΕΥΕΡΓΕΤΗ» της Κοινότητας Μαλλωτά διότι με τις ενέργειές του και τις προσωπικές του φροντίδες έγιναν τα παρακάτω έργα:

1) Διάνοιξη του δρόμου προς Μεγαλόπολη

2) Η ύδρευση του χωριού

3) Χτίστηκε το Δημοτικό Σχολείο στο οποίο πρόσφερε πολλά σχολικά είδη

4) Διαμορφώθηκε η πλατεία του χωριού

5) Εξωραΐστηκαν οι εκκλησίες

6) Φυτεύτηκαν χιλιάδες δενδρύλλια.

Γ. Στις 25-11-1982, ο Σύνδεσμος Μαλλωταίων, κατά τις εκδηλώσεις του στο χωριό, στον εορτασμό των 30 χρόνων δράσης του, τίμησε τον κ. Χρονόπουλο με το χρυσό μετάλλιο του Συλλόγου και με Δίπλωμα Τιμητικής Διάκρισης. 

Στην ομιλία του ο Επίτιμος Πρόεδρος Β. Χρονόπουλος έκανε τις ακόλουθες παραινέσεις προς τους Μαλλωταίους:

«Αγαπητοί μου πατριώτες. Αγαπήστε τον τόπο σας!

- Ενδιαφερθείτε για τα κοινά προβλήματά σας!

- Παραμερίστε τους άρρωστους εγωισμούς!

- Διώξτε από πάνω σας τις μικροψυχίες!

- Βγείτε από το ατομικό καβούκι του συμφέροντος!

- Κατεβείτε στον αγώνα για τη βελτίωση της ζωής σας σαν σύνολο!

- Προσφέρετε ο καθένας σας ότι και όσα μπορείτε για το καλό του χωριού!

- Έτσι, και μόνον έτσι, θα παραδώσετε στα παιδιά σας ένα ακόμα πιο καλό χωριό!

- Έτσι, και μόνον έτσι, θα δώσετε στον εαυτό σας τη μεγάλη ικανοποίηση και χαρά, ότι κάνατε σωστά και ακέραιο το ανθρώπινο καθήκον σας!»

(Από το βιβλίο «ΜΑΛΛΩΤΑ» του Συνδέσμου Μαλλωταίων Η ΑΓΑΠΗ - 1986)

Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΠΥΡΗΝΙΚΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ (1931-2012)

Ο Θεόδωρος Καλογερόπουλος ήταν ένας διακεκριμένος φυσικός στην φυσική των στοιχειωδών σωματιδίων και ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Συρακουσών της Νέας Υόρκης. Ήταν γιος του Ιερέα του χωριού παπα-Βαγγέλη Καλογερόπουλου και της Παναγιώτας και είχε γεννηθεί στο χωριό μας στις 20-1-1931.

Αφού τελείωσε την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση στο χωριό και το Γυμνάσιο στη Μεγαλόπολη, μετά τον πόλεμο μετακόμισε στην Αθήνα όπου αποφοίτησε από τη Βαρβάκειο Σχολή (1949), τη Σχολή των Ηλεκτρονικών (1951), και προκρίθηκε στο Τμήμα Φυσικής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών όπου πήρε το δίπλωμά του το 1954 με «Άριστα».

Έπειτα πήγε στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας Berkeley όπου ξεκίνησε μεταπτυχιακές σπουδές και έκανε έρευνα στο φημισμένο πυρηνικό εργαστήριό του παίρνοντας μέρος στην ανακάλυψη του αντιπρωτονίου, δουλειά για την οποία οδηγήθηκε στο Βραβείο Νόμπελ Φυσικής το 1959 που δόθηκε στα δύο ανώτερα μέλη της ερευνητικής ομάδας Owen Chamberlain και Emilio Segre. Έλαβε το Ph. D. (1959) και μετακόμισε στο σώμα καθηγητών του Πανεπιστημίου Columbia όπου δίδαξε και έκανε έρευνα (1959-1962). Έπειτα πήγε στο Πανεπιστήμιο Syracuse που έγινε κανονικός καθηγητής το 1970. Ήταν γνωστός διεθνώς για την πρωτοποριακή του έρευνα για την αντιύλη. Από το 1963 ως το 1984 οδήγησε μια πειραματική ομάδα στο Brookhaven National Laboratory. Διηύθυνε αρκετές Αμερικάνικες  και διεθνείς ομάδες στο Εθνικό Εργαστήριο Brookhaven και έχει γράψει πάνω από 100 επιστημονικά φύλλα σε περίβλεπτα περιοδικά. Ήταν γνωστός για πολλές πρωταρχικές ιδέες και ανακαλύψεις που έχουν γίνει νέα στα εξώφυλλα της εφημερίδας New York Times και σε πολλά άλλα. Τα έτη 1987-1997 κυνύγησε καινοφανείς ιδέες στην ιατρική απεικόνιση και στη θεραπεία του καρκίνου με αντιύλη. Αυτή η δουλειά έχει λάβει μεγάλη προσοχή συμπεριλαμβανομένης της εγκυκλοπαίδειας Brittanica. Εκτός από την έρευνα της αντιύλης, εκδήλωσε ενδιαφέρον για μια μεγάλη γκάμα εφαρμογών που βασίζονται σε μια πατενταρισμένη ιδέα. Εφάρμοσε αυτή την ιδέα για να έχει καλύτερη εικόνα στα τηλεσκόπια. Αυτό αναπτύχθηκε σε συνεργασία με επιστήμονες στο Πανεπιστήμιο και το Πολυτεχνείο στην Κρήτη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση παρέχει την απαραίτητη χρηματοδότηση γι’ αυτή την εργασία. Πέρασε ένα χρόνο στον Δημόκριτο (1970) όπου ίδρυσε μια επιτυχημένη διδακτική ομάδα. Έπαιξε σημαντικό ρόλο όταν εντάχθηκε στην υψηλής ενέργειας φυσική πειραματική ομάδα του "Δημόκριτος", ερευνητικό κέντρο στην Ελλάδα, κατά τη διάρκεια της εκπαιδευτικής άδειας του από το Syracuse University και συνέχισε τη συνεργασία αυτή μετά την επιστροφή του στις ΗΠΑ. Από τότε, ο ίδιος ασχολήθηκε με την οργάνωση της ανάπτυξης και της προόδου της ελληνικής ομάδας. Ως δάσκαλος συμμεριζόταν τον ενθουσιασμό του, εμπνέοντας τους μαθητές του, συμπεριλαμβανομένων πολλών Ελλήνων Φυσικών που έλαβαν τα διδακτορικά τους υπό την εποπτεία του, οι οποίοι αργότερα έγιναν καθηγητές ελληνικών πανεπιστημίων. Καθοδήγησε πάνω από είκοσι αποφοίτους και τους οδήγησε σε πτυχία Ph.D. Πέντε από αυτούς ήταν Έλληνες φοιτητές και όλοι τους έγιναν καθηγητές στο: Μετσόβειο Πολυτεχνείο (2), Πανεπιστήμιο Αθηνών (1), Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (1) και Πανεπιστήμιο Θράκης (1). Επίσης πρότεινε στην Ελληνική Κυβέρνηση τη δημιουργία Υπουργείου Επιστήμης και Πολιτισμού που διαδοχικά μπήκε σε εφαρμογή. Μετά τη συνταξιοδότησή του το 1998, ο Θ. Καλογερόπουλος έγινε ομότιμος καθηγητής στις Συρακούσες και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα όπου συνέχισε να εργάζεται για την έρευνα στον τομέα της ιατρικής.

Το 1997 είχε καταθέσει πρόταση στο Δήμο Μεγαλόπολης και τη ΔΕΗ για την κατασκευή φράγματος στον ποταμό Ελισσώνα και τη δημιουργία δεξαμενής 60.000.000 κυβικών μέτρων νερού για ύδρευση και άρδευση της περιοχής Μεγαλόπολης, το Φράγμα της Κομπόνας, με το οποίο ασχολήθηκε και προώθησε ο Δήμαρχος Μεγαλόπολης κ. Μπούρας.

Ήταν παντρεμένος με τη Ναυσικά Μπερσεντέ, αφηρημένη ζωγράφο, η οποία απεβίωσε το 2009 στην Αθήνα. Ήταν πάντα μια μεγάλη βοήθεια για τα παιδιά, ιδιαίτερα στα πρώτα χρόνια στις ΗΠΑ. Κατά την περίοδο των Συρακουσών το σπίτι τους ήταν μια όαση για τους Έλληνες μεταπτυχιακούς φοιτητές. Για τους μαθητές, το ζευγάρι και η κόρη τους, Julie ήταν σαν τους δικούς τους ανθρώπους στο σπίτι.

Απεβίωσε στις 7 Σεπτεμβρίου 2012 στην Αθήνα και από τότε αναπαύεται στο Κοιμητήριο Μαλλωτών, «τον ομφαλό (κέντρο) της γης» όπως συνήθιζε να αποκαλεί το χωριό του.